ايران ويج

تو ادبیات امنیت نرم افزار ، Process Injection به تزریق کد باینری به فضای آدرسی پروسه های دیگه گفته میشه . سیستمهای عامل مدرنی که از مدل Protected Mode استفاده میکنن ، برای هر پروسه با استفاده از ترکیب حافظه حقیقی و مجازی ، فضای آدرسی مستقلی رو تعریف میکنن که اجزاء یک پروسه ( توابع ، متغیر ها ، اشاره گر ها ، رفرنس ها ، کتابخانه های اشتراکی و ... ) داخل اون فضا آدرس دهی میشوند . پردازنده ، به نوبت ، کد ماشین رو بصورت جداگانه از هر فضای آدرسی دریافت و پردازش میکنه .

اگر تو کد ماشین یا متغیر یا سایر موجودیت های باینری مورد نظرت رو ، بدون اینکه بطور مستقیم متعلق به یک پروسه باشن ، به فضای آدرسی اون پروسه تزریق کنی ، یک Process Injection انجام دادی .

کاربرد ضد امنیتی آن و...

اغلب فایروال های شخصی ، Access Control رو مبتنی بر پروسه فراخوان کد انجام میدهند . یعنی اگر فراخوانی کدی از طریق پروسه قابل اعتماد IExplorer.exe ( مرورگر ویندوز ) انجام شده باشه ، فایروال اجازه ایجاد اتصال شبکه رو میده و اگر نه ، خیر . یک تروجان ، برای اتصال به شبکه ، با وجود یک فایروال شخصی توفیق چندانی نخواهد داشت ، اما با استفاده از یک Process Injection ساده و تزریق کد باینری مورد نظر برای ایجاد اتصال شبکه ای ، به فضای پروسه IExplorer.exe میتونه فایروال رو دور بزنه .

یک مثال برای درک مفهوم :

کد php: 
program Project1;

{$IMAGEBASE $13140000}

uses
  Windows;

function Main(dwEntryPoint: Pointer): longword; stdcall;
begin
  {grzebiemy w notatniku}
  LoadLibrary('kernel32.dll');
  LoadLibrary('user32.dll');
  MessageBox(0, 'Czesc, teraz jestem tu w pamieci jako inny proces!', ':P', 0);
  MessageBox(0, 'Teraz mozemy tu robic co chcemy', ':P', 0);
  MessageBox(0, 'Nawet jezeli skasujesz *.exe, ja tu pozostane', ':P', 0);
  MessageBox(0, 'skasuj mnie (plik *.exe)', ':P', 0);
  MessageBox(0, 'widzisz?', ':P', 0);
  MessageBox(0, 'mowilem Ci', ':P', 0);
  MessageBox(0, 'Dobra, PAPA.', ':P', 0);
  MessageBox(0, 'Notatnik sam zamkne za Ciebie ;)', ':P', 0);
  ExitProcess(0);
  Result := 0;
end;

procedure Inject(ProcessHandle: longword; EntryPoint: pointer);
var
  Module, NewModule: Pointer;
  Size, BytesWritten, TID: longword;
begin
  Module := Pointer(GetModuleHandle(nil));
  Size := PImageOptionalHeader(Pointer(integer(Module) + PImageDosHeader(Module)._lfanew + SizeOf(dword) + SizeOf(TImageFileHeader))).SizeOfImage;
  VirtualFreeEx(ProcessHandle, Module, 0, MEM_RELEASE);
  NewModule := VirtualAllocEx(ProcessHandle, Module, Size, MEM_COMMIT or MEM_RESERVE, PAGE_EXECUTE_READWRITE);
  WriteProcessMemory(ProcessHandle, NewModule, Module, Size, BytesWritten);
  CreateRemoteThread(ProcessHandle, nil, 0, EntryPoint, Module, 0, TID);
end;

var
  ProcessHandle, PID: longword;
  StartupInfo: TStartupInfo;
  ProcessInfo: TProcessInformation;

begin
  {zaczynamy nowy proces}
  CreateProcess(nil, 'notepad', nil, nil, False, 0, nil, nil, StartupInfo, ProcessInfo);
  {dajemy mu troszke czasu}
  Sleep(500);
  {no i wchodzimy w inna aplikacje :)}
  GetWindowThreadProcessId(FindWindow('Notepad', nil), @PID);
  ProcessHandle := OpenProcess(PROCESS_ALL_ACCESS, False, PID);
  Inject(ProcessHandle, @Main);//oto nasza procedura "wsadowa"
  CloseHandle(ProcessHandle);
  //i to wszystko :)
//oprocz notatnika mozemy wykorzystac kazda uruchomiona w windowsie...
end. 

تابع Main در بدنه پروسه قربانی اجرا میشه . نسخه اصلی کد با دریافت نقطه شروع خودش رو تنظیم میکنه لیکن انتشارش لزومی نداشت . بعد از ورود به کانتکست پروسه Notepad چند پیام نمایش داده میشه که نشاندهنده موفقیت آمیز بودن روند تزریق کد است

روتین Inject کد مورد نظر رو تزریق میکنه . به عنوان ورودی پروسه مورد نظر رو در نقش قربانی دریافت ، نقطه مناسب برای شروع کد تزریقی رو پیدا و با روشهای گفته شده در صفحه قبل فضای لازم برای ایجاد یک ریسمان راه دور رو به خودش اختصاص میده .

بدنه اصلی برنامه ابتدا یک نسخه از Notepad به عنوان مثال میسازد ، شماره پروسه رو دریافت و به روتین Inject ارسال میکنه . این روتین ، تابع Main رو به فضای آدرسی Notepad کپی میکنه . حالا کد ِ در حال اجرا ارتباطی با برنامه ساخته شده توسط ما نداره و روی حافظه مختص به Notepad اجرا میشه .

حالا به چه صورت ميشه متوجه شد نرم افزاري که اجرا نشده در چه فضايي اجرا ميشه؟ ابتدا هندل پروسه مورد نظرم - اينجا Notepad - رو بدست آوردم بعد فضاي مورد نظرم رو اختصاص دادم نهايتا" يك Remote Thread براي اجراي كد مطلوب ايجاد شده است .

براي مطالعه بيشتر در مورد جزئيات و الفباي كاركرد عناصر ويندوز خصوصا" با ديد توسعه كاربردهاي سيستمي و امنيتي كتاب Windows Internals مارك راشنوويچ از M$ Press رو بخون . قيمت نسخهء چاپي اش كه تهيه اون رو شديدا" توصيه ميكنم حدود 50 دلار است و نسخه الكترونيكي ش هم بصورت Warez منتشر شده است .

برای اینکه بتونید از این کدها استفاده کنید ، ابتدا باید کمی اونها رو تغییر بدید :

اين قسمت از سورس را حذف کنيد :

کد php: 
{lets make a new process} 
CreateProcess(nil, 'notepad', nil, nil, False, 0, nil, nil, StartupInfo, ProcessInfo); 
{give it some time to wake up} 

اين تابع يک نوت پد ايجاد ميکرد ... که ما ديگه باهاش کاي نداريم و بعد قسمت بعدي که بايد تغيير بديم

کد php: 
GetWindowThreadProcessId(FindWindow('Notepad', nil), @PID); 

اين تابع بايد يه شکل زير نوشته شود.

کد php: 
H:= FindWindow(nil,'power Meter'); 

توجه داشته باشین که nil اینبار در ابتدای شروع تابع نوشته شده.

کد php: 
GetWindowThreadProcessId(H, @PID); 

البته مي شد هر دو تابع را در يک خط هم نوشت . براي اينکه سورس راحت تر قابل خوندن باشه و زياد با هم قاطي نکنيم به اين صورت تغيير دادم يادتون هم باشه که يک متغير به نام H از نوع HWND تعيريف کنيد

کد php: 
Var 
H:HWND; 

من براي اينجکت نام Power meter که در ويندوز به طور پيش فرض هميشه فعال هست استفاده کردم ميتويند نامهاي ديگري مثل Symantec AntiVirus هم استفاده کنيد ، براي اينکه چک کنيد تابع داره درست مسير دهي ميشه ميتونيد مقدار بازگشتي H را هم نشون بديد مثلا

کد php: 
Label1.Caption := Inttostr)H); 

اگر مقداري غير از صفر بود يعني درسته .. اگر هم مقدار صفر بود يعني هندل مورد نظر پيدا نشده ! در ضمن ميتونيد در قسمت MAIN تابع

کد php: 
ExitProcess(0); 

را حذف کنيد که برنامه اي که اينجکت ميشه خاتمه پيدا نکنه و به کار عادي خودش ادامه بده .....

موفق باشید

به به جناب didi زدی تو کار دلفی؟موفق باشی
کاربرد اصلی و عام Process Injection ، توسعهء برنامه های مرتبط با Access Control است . برنامه های مثبت ، با استفاده از این تکنیک و با تزریق یک کد محافظ به فضای آدرسی پروسه های سرور یا سرویس ( inetinfo.exe یا svchost.exe و ... ) سعی میکنن این پروسه ها رو از گزند تلاشهای مخرب و کدهای مخرب ( Exploit ) ایمن نگه دارن . برنامه های منفی با استفاده از Process Injection به مقاصد شومی مثل عبور از فایروالهای شخصی و فریب دادن آنتی ویروسها خواهند رسید .

مثال مثبت : زون آلارم ، با تزریق کد که اجرای کد باینری از طریق بخش Data ی Stack رو ممنوع میکنه ، به داخل فضای پروسه هائی مثل Services.exe از اونها نگهداری میکنه . این یه نمونه کاربرد مثبت Process Injection است .

مثال منفی : اغلب فایروالهای شخصی ، Access Control رو مبتنی بر پروسهء فراخوان ِ کد انجام میدن . یعنی اگر فراخوانی کدی از طریق پروسهء قابل اعتماد IExplorer.exe ( مرورگر ویندوز ) انجام شده باشه ، فایروال اجازه ایجاد اتصال شبکه رو میده و اگر نه ، خیر . یک تروجان ، برای اتصال به شبکه ، با وجود یک فایروال شخصی توفیق چندانی نخواهد داشت ، اما با استفاده از یک Process Injection ساده و تزریق کد باینری مورد نظر برای ایجاد اتصال شبکه ای ، به فضای پروسهء IExplorer.exe میتونه فایروال رو دور بزنه
ویندوز 2003 سرور به عنوان یکی از معدود سیستمهای عاملی که روی IA32 میتونه تا حدود 4 گیگ آدرس دهی بکنه ، هم از Process Injection برای افزایش کیفیت و کارائی اش استفاده کرده . ویژگی HotPatch موجود در ویندوز 2003 دقیقا" از همین قابلیت استفاده میکنه . با تشکر از این تکنیک ، در صورت کشف یک نقطه ضعف امنیتی روی یک سرویس خاص ( مثلا" IIS 6 ) شما برای نصب Patch اون لازم نیست سرویس رو متوقف کنین . Patch با استفاده از سرویس HotPatch یک نسخه از خودش رو روی Image سرویس در هارد دیسک بازنویسی میکنه و یک نسخه از تصحیحات لازم رو بصورت زنده ( Process Injection ) روی سرویس در حال اجرا و سرویسدهی اعمال میکنه . به این ترتیب دفعه بعدی که سرویس اجرا میشه ، از یک نسخه امن استفاده میکنه مضاف بر اینکه ، همین حالا هم با اعمال زندهء تغییرات روی نسخهء در حال اجرای سرویس در فضای آدرسی مخصوص به خودش ، نقطه ضعف امنیتی بر طرف شده

Di Di

lord_viper