[آموزشی] صنایع نظامی و هوانوردی

[ترانسپورتر]

رادار آرایه فازی چیست؟
رادارها از جمله تجهیزاتی هستند که کاربردهای متنوع و مختلفی دارند.

رادار یک دستگاه رادیویی است که برای مشاهده اجسام و اندازه‌گیری برخی ویژگی‌های آنها به وسیله امواج الکترومغناطیسی به کار می‌رود.

مثلا کاربران نظامی یا کاربران کنترل ترافیک هوایی از آن برای کنترل و هدایت مسیر هواپیماها روی زمین و یا در آسمان استفاده می‌کنند، ایستگاه‌های هواشناسی از رادارها جهت پیگرد و شناسایی مسیر حرکت ابرها و توفان‌ها یا گردبادهای مختلف استفاده می‌کنند.

رادارها با توجه به نوع استفاده و محل بکارگیری، دارای انواع مختلفی هستند که یکی از پیشرفته‌ترین و قدرتمندترین انواع آن نوع آرایه فازی است که یک تکنولوژی نوین و در حقیقت انقلابی در صنعت الکترونیک هوایی به حساب می‌آید.

از ویژگی‌های آنتن‌های آرایه فازی، امکان دستیابی به پترن‌های دایرکتیو (لوب اصلی باریک) و تغییر جهت لوب اصلی آنتن است؛ ویژگی‌ای که در رادارهایی که وقتی آنتن قادر به حرکت‌های مکانیکی نیست، امکان اسکن کردن محیط وسیعی را برای آن فراهم می‌آورد.

در فرکانس های بالا، برای اکثر آنتن‌ها، الگوی تابش به شکل ایزوتروپیک نزدیک می‌شود که برای حصول الگوهای تابش دایرکتیو، آرایه فازی کردن، برای طیف وسیعی از انواع آنتن ها مفید خواهد بود.



نمونه ای از یک رادار خارجی آرایه فازی

به طور کلی می توان فرستنده-گیرنده‌های آرایه فازی را به دو دسته تقسیم کرد: انواعی که اساس عملکردشان در حوزه زمان و بر اساس تاخیرهای زمانی است و نوع دیگر، در حوزه فرکانس.

این دسته از آنتن ها در سیستم های راداری هواپیماها کاربرد گسترده ای دارد که البته هزینه طراحی آنها نسبت به انواع دیگر، بیشتر است.

در رادارهای آرایه فازی یک بعدی، المنت‌های فرستنده و گیرنده در یک ردیف و در آرایه فازی دو بعدی، در چندین ردیف کنار هم چیده می‌شوند.

یک آرایه آنتن در حقیقت عبارت است از سیستم تشعشعی که شامل چندین تشعشع کننده یا عنصر تکی است. این عناصر در یک آرایه در کنار هم قرار دارند که هریک در میدان القائی بقیه واقع می‌شوند. بنابراین بر روی هم اثر گذاشته و یک پرتو کلی ایجاد می‌کنند که به صورت جمع برداری تک تک پرتوها حاصل می‌شود.

این رادارها تعداد زیادی المان فرستنده و گیرنده را در کنار یکدیگر دارند که هر یک از آنها در واقع یک رادار کوچک هستند که در مجموع با عملکرد هماهنگ قابلیت‌های ویژه رادارهای آرایه فازی نظیر توانایی شاسایی همزمان ده ها و حتی صدها هدف که در فواصل و ارتفاعات مختلفی در پهنه آسمان توزیع شده اند را بوجود می‌آورند.

در این رادارها به جای گردش آنتن رادار، امواج به چرخش در می‌آیند.

از مشخصات این گونه رادارها اسکن بسیار سریع محیط اطراف (در حد میلی ثانیه)، قابلیت هدایت چندین موشک به سمت هدف، مقاومت بالا علیه اقدامات ضد الکترونیک و کشف بسیار مشکل محل رادار توسط سیستم‌های الکترونیکی گیرنده و هشدار راداری است که در نمونه اکتیو این رادارها قادرند تا 1000 بار درثانیه تغییر فاز بدهند.

این رادارها که قادرند پرتوهای انرژی رادار با پهنای متفاوت را در کسری از ثانیه در سطحی بسیار وسیع گسیل دهند، در برابر موشکهای کروز حساسیت خوبی دارند و در واقع در هر زمان می‌توانند پالس‌های راداری کوتاه، باریک و دقیقی ارسال کنند که کشف آنها بسیار مشکل است.

تئوری آرایه فازی به طور وسیعی در کاربردهای نظامی، پزشکی، ارتباطات و غیره به کار گرفته می شود.

در کاربرد های نظامی، این آنتن ها قادر به چرخش لوب اصلی پترن آنتن در زمان های بسیار کوتاه در حد چند نانو ثانیه بوده که امکان قفل بر روی تعداد بسیار زیادی از اهداف را فراهم می آورد.

این امر به کمک رادارهای پسیو که نیازمند یک حرکت مکانیکی هستند، میسر نیست.

آنتن های آرایه فازی اکتیو به طور گسترده توسط ارتش‌های کشورهای پیشرفته بر روی هواپیماها و رزم ناوها و پایگاه‌های زمینی و متحرک و نیز در رادارهای رهگیری موشک های بالستیک به کار گرفته می شود.

در ایران نیز با تلاش و همت متخصصان صنایع دفاعی و الکترونیک، انواع راداهای آرایه فازی ساخته و برخی از آنها نیز پیش از این در سامانه های دفاعی ازجمله ناوشکن بومی جماران و پروژه موج 2 نصب و بکارگیری شدند.

پیش از این، سردار احمد وحیدی وزیر سابق دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح نیز گفته بود: ما در سال‌های قبل از انقلاب و یا بعد از آن کار خاصی در این حوزه (رادار) نکردیم و دچار نوعی عقب‌افتادگی بودیم اما در سال‌های اخیر کارهای خوبی شده و ما با جهش‌هایی روبرو شدیم به گونه‌ای که امروز جمهوری اسلامی ایران در زمینه رادارهای آرایه‌فازی که از پیشرفته‌ترین و دقیق‌ترین رادارهای دنیاست حرف برای گفتن دارد.

وزیر سابق دفاع همچنین با بیان اینکه ما در حوزه رادارهای آرایه فازی در باند S به اهداف خود رسیده‌ایم و در باند X نیز آخرین گام‌‌های خود را طی می‌کنیم، وعده داده بود که بخشی از رادارهای برای کشف ماهواره‌ها که از الگوی آرایه‌فازی پیروی می‌کند، ساخته شده که در آینده این رادارها نیز عملیاتی خواهند شد.

منبع:
http://www.farsnews.com/newstext.php?nn=13920606001718

[ترانسپورتر]

چشم ، هنوز ننوشتم بودم که اومدید

---

اف14 -تام کت، پرنده ای افسانه ای
کسی که کوچکترین سررشته از علم هوانوردی داشته باشد، به یقین هواپیمای افسانه ای اف-14 تامکت را خوب می شناسد. این جنگنده ی به واقع جلوتر از زمان، در حدود سه دهه پیش برای نخستین بار، پا به عرصه وجود نهاد و تا امروز هم، حریفی شایسته و قابل رقابت با این هواپیمای به یاد ماندنی یافت نشده است.
در اواخر دهه 60 میلادی، وزارت دفاع ایالات متحده،ساخت یک جنگنده ناونشین نوین را به مناقصه گذاشت. از میان حدود 6هزار طرح پیشنهادی، طرح هواپیمای اف-14 تامکت از سوی شرکت گرومن برگزیده شد و دوران طلایی جنگنده تامکت، آغاز شد.
هواپیمای اف-14، هواپیمایی در اندازه بزرگ، دو سرنشین، دو موتور و بال های متغیر است. این هواپیما دارای سرعت برخاست و فرود کمی برای انجام عملیات از روی ناوهای هواپیمابر بوده و قادر است با اطمینان هرچه تمام تر، ایمنی ناوهای هواپیمابر را تامین کند. اف-14 با دارابودن طولی حدود 20 متر، جنگنده ای در طبقه جنگنده های بزرگ از نظر ابعاد به شمار می آمد. فاصله دو سر بالهای آن، در حالت بسته به 10 متر و در حالت باز، به حدود 19 متر می رسید. به واسطه به کار بردن سامانه های شناسایی و راداری پیشرفته، وجود دو خلبان برای تکمیل عملیات امری اجتناب ناپذیر بود. موتور نمـونه های اولیه این هـواپیما، موتورهـای TF-30-P414A ساخت شرکت «پرات اند ویتنی»1 بودند.
اما در نمونه های بعدی، نمونه F110 جنرال الکتریک جایگزین این نوع موتور شد. از نظر طرح کلی بدنه و سازه، هواپیما از یک قسمت دماغه ی شبیه دیگر هواپیما ها برای جا دادن خلبانان تشکیل می شد. اما با وجود طراحی های مرسوم، بدنه باریک و موتورها نزدیک به هم، این هواپیما دارای بدنه ای عریض و پهن بود و موتورها با فاصله ای غیر معمول، دور از هم و در دو طرف بدنه به طور موازی و در یک ساختار مرکزی شکل گرفته بودند. ترمزهای هوایی ، شامل دو صفحه، به شکل بال های پروانه بودند که در قسمت انتهایی هواپیما و از بین دو موتور، یکی در سطح بالایی بدنه و یکی در سطح زیرین به ترتیب به سمت بالا و پایین باز می شدند و برای کاهش سرعت، بسیار کارا و مفید عمل می کردند. هواپیمای تامکت برای نخستین بار، طرح دو سکان عمودی را برای کنترل هر چه بهتر هواپیما در سرعت های بالا و همچنین در شرایطی که یکی از موتورها از کار باز می ایستاد، به کار گرفت. این طرح، بعد ها در اکثر جنگنده های بعدی ساخت ایالات متحده به جز اف-16 معمول شد و سپس به وسیله خانواده سوخو 27 روسی، تقلید شد.
بال های متغیر هواپیمای اف-14، با نهایت دقت و ظرافت طراحی شد و آزمایش ها، حکایت از کارایی فوق العاده و بی نقص این نوع بال ها را داشت. بال های تامکت، با قابلیت تغییر زاویه از 20 درجه تا 68 درجه و حالت کاملاً بسته طراحی شد. هواپیمای اف-14،از سامانه موشکی جدیدی به نام فینیکس1 استفاده می کند و ترکیب تامکت-فینیکس، یک ترکیب جدا نشدنی است. موشک دوربرد فینیکس، موشکی هوا به هواست، با قابلیت هدف قراردادن اهدافی در فاصله ی بیش از 160 کیلومتر، در هر ارتفاع، هر ساعت از شبانه روز و هر نوع شرایط آب و هوایی.هواپیمای تامکت قادر به حمل 6 فروند موشک فینیکس در هر پرواز است که واقعاً چشمگیر است. رادار فوق العاده پیشرفته پالس دوپلر AWG-9 یک رادار چند حالته است که قادر به شناسایی بیست و چهار هدف به طور همزمان و شلیک مستقیم به شش عدد از آنان می باشد. موشک فینیکس، موشکی با قابلیت «شلیک کن و فراموش کن» است. این ویژگی بدین معنی است که خلبان پس از شلیک موشک، نیازی به قفل ماندن رادار هواپیما بر روی هدف ندارد و می تواند آزادانه به نبرد با جنگنده های دیگر دشمن بپردازد. بدین صورت است که هنگامی که موشک فینیکس هدف خود را منهدم می سازد، هواپیمای تامکت شلیک کننده آن، می تواند به فرودگاه خود رسیده و حتی خاموش و در آشیانه پارک هم شده باشد.
در همان سال های شروع تولید هواپیمای تامکت، که به دلیل پیچیدگیش به «رایانه پرنده» مشهور شده بود، کشورهای زیادی از جمله اسرائیل، یعنی هم پیمان نزدیک آمریکا خواستار دریافت این عقاب تیز پرواز حتی در برابر پرداخت بهای گزاف شدند، اما ایالات متحده، این هواپیما را به هیچ یک از کشورهای خواهان در آن زمان نفروخت.طی سفر ریچارد نیکسون رئیس جمهور وقت آمریکا به ایران، حکومت آن زمان ایران در خواست خرید هواپیمای پیشرفته ای را برای دفع خطر های احتمالی از سوی میگ های 25 شوروی که آزادانه بر فراز ایران پرواز می کردند، به وی تقدیم کرد. اما ایالات متحده اظهار داشته بود که «اف-14 تامکت هنوز برای خلبانان عرب زود است.» این گفته، نشان دهنده مهارت، تجربه و سابقه زیاد خلبانان ایرانی داشت که برای پرواز با پرنده 40 میلیون دلاری انتخاب شده بودند. از هشتاد فروند هواپیمای سفارشی اف-14 A، تا زمان وقوع انقلاب شکوهمند اسلامی، به دلیل قطع روابط سیاسی با آمریکا، تعداد 79 فروند آن ها به همراه 245 فروند موشک فینیکس تحویل ایران شد که نخستین فروند آن با رنگ آمیزی خاص بدنه، در تاریخ بیستم بهمن ماه سال 1354 در فرودگاه مهرآباد به زمین نشست.در طی سال های جنگ تحمیلی، هواپیماهای فوق پیشرفته تامکت به همراه فانتوم های ایران، خسارات جبران ناپذیری را به نیروی هوایی عراق وارد آوردند و افتخارات فراوانی را کسب کردند که اگر تقویت بعدی عراق بعثی توسط غرب صورت نمی گرفت، نیروی هوایی عراق به طور کلی نابود و فلج شده بود. در زمان جنگ، تبلیغات گسترده ای در مورد این که تامکت های ایرانی به دلیل کمبود قطعات یدکی قادر به پرواز نیستند و حتی اگر بتوانند پرواز هم بکنند، هیچ گاه قادر نیستند که جنگنده های عراق را نابود سازند. اما در جنگ خلیج فارس، خلبانان اف-14 نیروی دریایی آمریکا گفته بودند زمانی که هواپیمای آنان در صحنه نبرد پدیدار می شد، هواپیماهای عراقی بدون هیچ درگیری بعدی به سرعت آسمان را ترک می کنند. گویا از تامکت های ایرانی در زمان جنگ تحمیلی، خاطره چندان خوشی برای خلبانان مبتدی عرب باقی نمانده بود، به طوری که حتی گفته شد که فرمانده نیروی هوایی عراق به خلبانان فرمان داده است که در صورت مشاهده تامکت های ایرانی، به سرعت عقب نشینی کرده و درصدد مقابله با آن بر نیایند؛ چرا که پیروز نبرد از ابتدا معلوم بود.
منبع:
http://aja.ir/Portal/Home/ShowPage.aspx?...5119e23b7a

---

اینم تصاویری از تامکت اف 14

[ترانسپورتر]

تامکت‌ها در خدمت نیروی هوایی ارتش ایران

در فوریه و مارس ۱۹۷۹ میلادی، یعنی بعد از رفتن محمدرضاشاه و وقوع انقلاب، بسیاری از تامکتها دچار نقص فنی شده بودند که مستشاران امریکایی در آخرین روزهای دولت شاهنشاهی بوجود آورده بودند. این مستشاران موفق شده بودند دستگاههای الکترونیکی و خودکار این هواپیماها را از آنها خارج سازند و نابود کنند.
در مارس ۱۹۷۹ آمریکا پیشنهادی مبنی بر بازگرداندن اف-۱۴های در اختیار ایران به آمریکا ارائه داد. این درخواست شامل محموله​ی موشک‌های فونیکس نیز می‌شد. آمریکا این پیشنهاد را در جهت جلوگیری از در اختیار قرار گرفتن احتمالی کاتالوگ‌ها و در نتیجه تکنولوژی پیشرفته این جنگنده به دست کارشناسان نظامی اتحاد جماهیر شوروی انجام داد. در ابتدا مقامات دولت موقت انقلاب از جمله مهدی بازرگان با این درخواست موافقت کردند، ولی به دلیل حصول نشدن توافق نهایی بر سر مبلغ پرداختی از جانب دولت فدرال آمریکا، این بازپس​گیری انجام نشد.
در سپتامبر ۱۹۸۰ نیروی هوایی ایران فعالیت​های خود را دوباره از سر گرفت و نام خود را به نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران (نهاجا IRIAF) تغییر داد. اکثریت خلبانان این نیرو کسانی بودند که پیش از انقلاب در آمریکا آموزش دیده بودند و سطح کیفی آن​ها در هنگام اخذ مدرک خوب آموزش دیده(به انگلیسی: Well-Trained)‏ بوده‌است.
اولین درگیری ثبت شده تامکت در جنگ ایران و عراق مربوط به یک فروند جنگنده اف-۱۴ با شماره سریال ۳-۶۰۲۰ بود که در تاریخ ۲۵ اردیبهشت ۱۳۶۰ (۱۵ می‌۱۹۸۱) یک موشک فونیکس به سمت یک فروند میگ ۲۵ نیروی هوایی عراق شلیک کرد. در این حادثه هواپیمای عراقی صدمه جدی ندید و توانست با سرعت ۲۸۰۰ کیلومتر بر ساعت از مهلکه بگریزد. در طول ۶ ماه اول جنگ تامکت‌ها موفق شدند ۵۰ فروند جنگنده عراقی (اکثرا جنگنده‌های میگ-۲۱ و میگ-۲۳ و تعداد کمتری هم سوخوهای ۲۰ و ۲۲ (مدل‌های صادراتی سوخو-۱۷) را سرنگون کنند. تنها گزارشی در ۶ ماهه اول جنگ از تلفات تامکت‌ها موجود است مربوط به آسیب یک تامکت در اثر نزدیکی زیاد به یک فروند میگ ۲۱ در لحظه انفجار آن است. قدرت جنگی تامکت‌ها به حدی بود که به خلبانان عراقی دستور داده شده بود با هیچ تامکتی درگیر نشوند و با دیدن تامکت صحنه مخاصمه را ترک کنند و عقب‌نشینی کنند.
در طول جنگ ایران و عراق از اف-۱۴ تام‌کت بیشتر برای اسکورت جنگنده‌های اف-۴ فانتوم و پوشش هوایی آسمان ایران استفاده می‌شد. رادار بسیار قوی تامکت‌ها قادر به شناسایی جنگنده‌های عراقی از فواصل بسیار دور بوده و از این حیث شبیه یک آواکس کوچک عمل می‌کرده‌است.
یکی از برگهای برنده تامکت در میان تمام جنگنده‌های دهه ۸۰ مجهز بودن این جنگنده به موشک​های فونیکس بوده‌است. استفاده از این موشک باعث می‌شد که تامکت برخی اوقات در نبردهای یک به سه در مقابل هواپیماهای عراق برنده پیکار شود.
بین سال​های ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۶ از تامکت​های نیروی هوایی بیشتر برای حفاظت از مراکز سیاسی تهران یا حفاظت و گشت‌زنی در اطراف جزیره خارک مورد استفاده قرار می‌گرفت. پیروزی​های متعدد تامکت​های ایران در نبردهای هوایی با جنگنده‌های سوخو و میگ نیروی هوایی عراق موجب شد که عراق به دنبال جایگزینی برای این جنگنده‌ها افتد. در سال ۱۹۸۷ عراق اقدام به خرید تعدادی جنگنده داسو میراژ اف‌۱ مجهز به موشک​های هوا به هوا سوپر ۵۳۰ از فرانسه نمود. برای مقابله با تامکت‌های ایران، جنگنده‌های میراژ اف-۱ عراقی با سرعت بالا و در ارتفاع پایین که خارج از دید رادار اف-۱۴ است به پرواز در می‌آمدند. هواپیماهای میراژ پس از نزدیک شدن به تامکت، ناگهان ارتفاع خود را افزایش می‌دادند و با یک حمله برق‌آسا یک یا دو موشک هوا-به-هوا به تامکت‌های ایرانی شلیک می‌کردند. از تیر سال ۱۳۶۷ (ژوئیه ۱۹۸۸)، عراق به همین روش توانست چندین اف-۱۴ ایرانی را هدف قرار دهد.



منبع:
http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D9%8...8%A7%D9%86

[ترانسپورتر]

این پست اختصاص داره به شینوک 47

ایران یکی از بکار گیرنده های این پرنده هست

نوع هلیکوپتر: هلیکوپتر ترابری
کشورسازنده: ایالات متحده آمریکا
شرکت سازنده: شرکت بوئینگ
تاریخ نخستین پرواز: 21 سپتامبر 1961
تاریخ رونمایی: -
وضعیت کنونی: فعال، در حال تولید
بکار گیرنده ها: ارتش ایالات متحده آمریکا
آغاز ساخت: 1962 تا کنون
تعداد ساخته شده: بیش از 1179 فروند
قیمت هر فروند: 35 میلیون دلار آمریکا در سال 2008

---

اینم ی ویدئو از شینوک 47 ایران ، از دیدنش ضرر نمی کنید ، متاسفانه از کامپیوترم پاک شده والا چند تا عکس ازش می ذاشتم.

از اینجا می تونید دانلود کنید:
http://www.aparat.com/v/OzYDW

[ترانسپورتر]

طرح دو ملخه :
شینوک دارای بزرگترین فضای داخلی در میان تمامی بالگردهای امریکایی است و در ضمن ، دارای کوچکترین بدنه موجود – به استثنای ملخ ها – نسبت به فضای داخلی می باشد . به طوریکه با طول 51 فوت ( 15/54 متر ) ، این بالگرد فقط 0/25 اینچ ( 6/5 سانتی متر ) طویل تر از بالگرد بسیار سبکتر UH-60 Black Hawk است .
دلیل این امر ، طرح بی مانند دو ملخه ان می باشد که با حذف ملخ و میله دم ، امکان استفاده از تقریبا تمامی طول بدنه را برای حمل بار می دهد و نیز امکان نصب در بارگیری عقب – همانند هواپیماهای ترابری – را برای ان فراهم می کند .
به این ترتیب ، فرایند بارگیری و تخلیه بار از راه درب عقب بسیار ساده می شود ؛ ضمن انکه با پایین اوردن درب بارگیری عقب ، می توان از ان هم به عنوان بخشی از کف کابین بالگرد ، برای حمل بار در صورت نیاز ، استفاده کرد . به علاوه ، به دلیل استقرار پره های ملخ در ارتفاع زیاد ، سوار و پیاده کردن سربازان و یا بارگیری و تخلیه بار و تجهیزات ، حتی در زمان کارکرد ملخ ها ، به اسانی و ایمنی امکان پذیر است .

[ترانسپورتر]

مدل های مختلف شینوک :
Ch-47 a :
این نمونه ، اولین مدل تولیدی شینوک و اولین بالگردی است که بر مبنای نظام جدید شماره گذاری وزارت دفاع امریکا که رسما از اول اکتبر ( 9 مهر 1341 ) اغاز گردید ، شماره گذاری شد .
تولید مدل a از اوایل 1960 میلادی ( اواخر 1338 ) اغاز شد و این بالگرد در 16 اوت 1962 ( 25 مرداد 1341 ) وارد خدمت گردید . اولین استفاده عملیاتی از ان هم به سیل زدگان ایالت کالیفرنیا بود . در این عملیات ، یک فروند شینوک به همراه 18 فروند دیگر از انواع دیگر بالگردها به منطقه اعزام شد و در طی این عملیات ، با حمل 276335 پوند ( 125346 کیلوگرم ) ، رکورد حمل 43/4 درصد از کل بار حمل شده توسط مجموع بالگردها را به خود اختصاص داد .
رکورد دیگر ثبت شده به نام این بالگرد ، در فوریه 1965 ( بهمن 1343 ) رکورد دیگر ثبت شده به نام این بالگرد ، یک پرواز بدون وقفه 1002 ناتیکال مایلی ( 1856 کیلومتر ) را در طی 8 ساعت و 59 دقیقه در پهنه امریکا انجام داد . در پایان این پرواز ، هنوز 1267 پوند ( 575 کیلوگرم ) از سوخت ان باقی مانده بود و ثابت کرد که این بالگرد می تواند از عرض اقیانوس اطلس – با توقف هایی در " آیسلند " و " گرین لند " برای سوخت گیری – پرواز کند .
با افزایش دخالت امریکا در ویتنام ، از سال 1966 ( 1354 ) ، شینوک ها بیش از پیش در ویتنام مورد استفاده قرار گرفتند و به دلیل قابلیت اعتماد ، توانایی عملیات در شرایط نامساعد جوی و قابلیت حمل محموله های سنگین وزن به رزمگاه – و معمولا زیر اتش دشمن – احترام زیادی را کسب کردند . با اینحال ، بزودی این نمونه جای خود را به مدل های پیشرفته تر و قویتر شینوک داد .

در مجموع ، 350 فروند از مدل a این بالگرد ساخته شد و علاوه بر امریکا ، توسط کشورهای ویتنام جنوبی ( 29 فروند ) و تایلند ( 4 فروند ) نیز به خدمت گرفته شد .


CH-47 B :
CH-47 B دومین مدل اصلی شینوک و پاسخ بویینگ به نیاز برای مقدورات پروازی بهتر و حمل بار بیشتر بود که پس از تجربیات رزمی ویتنام اشکار شد .
این نمونه می توانست 14500 پوند ( 6577 کیلوگرم ) بار در ارتفاع سطح دریا حمل نماید که به گفته بویینگ ، 42 درصد بیشتر از مدل A بود . مدل بی حاصل ارتقای طرح شینوک در دو زمینه بود . اول ، بهسازی بدنه ؛ و دوم ، افزایش توان موتور ، مهندسین بویینگ تغییراتی نیز در شکل خارجی این بالگرد ایجاد کردند که شامل نصب تیغه هایی در انتهای بدنه ، به منظور افزایش ثبات سمتی در حین پرواز و نیز ، تغییراتی در مقر ملخ انتهایی بود .
CH-47 B علاوه بر موتورهای توربوشفت با توان ارتقا یافته – هر یک با توان 2850 اسب بخار – که به طور چشمگیری مقدورات پروازی و عملیاتی انرا افزایش می داد ، از ملخ هایی با طول پره بیشتر با مقطع جدید برای افزایش نیروی " برا " ( Lift ) و ثبات پروازی Chinook B در 9 سپتامبر 1966 ( 18 شهریور 1345 ) انجام شد و اولین نمونه ان در 10 مه 1967 ( 20 اردیبهشت 1346 ) به نیروی زمینی تحویل گردید . در مجموع ، 108 فروند از این بالگرد ساخته شد و خیلی سریع ، جای خود را به مدل C داد

CH-47 C:
این بالگرد ، سومین مدل اصلی شینوک به شمار می رود که علاوه بر امریکا ، کشورهای بسیاری – و از جمله ، کشورمان – نیز اقدام به خرید و استفاده از ان کردند .
از جمله تفاوت های مهم این نمونه نسبت به مدل B ، افزایش قدرت موتور ان ( مدل L-11 ( موتور T-55 )) به 3750 اسب بخار بود . یکی از دلایل اصلی تکمیل Chinook C ان بود که هیچ یک از نمونه های قبلی این بالگرد قادر به حمل توپ کششی 155 م م " M-198 " با وزن بیش از 15000 پوند ( 5443 کیلوگرم ) در هیچ عملیات واقعی نبودند . به گفته بویینگ ، وزن محموله شینوک در ماموریت های واقعی زمینی از 12000 پوند ( 5443 کیلوگرم ) در مدل B و 24000 پوند ( 10885 کیلوگرم ) در مدل C افزایش یافت .
اولین نمونه Chinook C برای اولین بار در 14 اکتبر 1967 ( 22 مهر 1346 ) به پرواز درامد و در 30 مارس 1968 ( 10 فروردین 1347 ) تحویل گردید .این مدل ، اخرین نمونه بالگرد شینوک بود که در جنگ ویتنام مورد استفاده قرار گرفت .
CH-47 C در ضمن ، توسط شرکت ایتالیایی " الیکوتری مریدیونالی " ( Elicotteri Meridionali ) – شعبه شرکت اگوستا – تحت امتیاز شرکت بویینگ ساخته شد که علاوه بر ایتالیا ، به ایران نیز صادر گردید .

منبع و ادامه مطالب:
http://www.irartesh.ir/post/899/%D8%A2%D...DA%A9.html

[ترانسپورتر]

کارایی بی نظر شینوک ها توی این عکس کاملا مشخصه.
فکر می کنم بیش ترین تعداد آنها باید در پایگاه های کرمان و اصفهان باشه

[behzady]

کارایی بی نظر شینوک ها توی این عکس کاملا مشخصه.
فکر می کنم بیش ترین تعداد آنها باید در پایگاه های کرمان و اصفهان باشه

تو اصفهان که زیاد هست ما مدرسمون خارج شهره هر 1 ساعت رد میشن
--
این عکس رو یه فکری به حالش بکن خیلی بزرگه

[ترانسپورتر]

عکس رو ظاهرا یکی زحمتش رو کشیده، مدرستون کجا هست دقیقا؟

چون توی اون محدوده ها چون مرکز آموزش هست مدام پرواز می کنن ،یعنی ی ساعت خیلی دیره


بعدشم بیش ترین تعداد مدنظرم بود والا تا حتی توی ی جاهایی مثل مهرآباد و... برای ی سری کارای خاص مثل جابجایی اشخاص vip و پشتیبانی و ... ازشون استفاده می شه

[ترانسپورتر]

فانتوم(اف 4)

پس از اسرائیل، ایران بزرگترین دارنده هواپیمای فانتوم است. جمعاً سی و دو فانتوم دی، صد و هفتاد و هفت فانتوم ئی و شانزده فروند جنگنده فانتوم مدل آر اف شناسایی با دوربین های مخصوص قبل از سقوط رژیم شاهنشاهی و قطع روابط و سرویس فانتوم ها به ایران تحویل گردید.

شاه ایران در آن زمان، اهداف بسیار بلند پروازانه ای را در مورد تجهیز کشور خود به قدرتمند ترین کشور از نظر قدرت نظامی در حوزه خلیج فارس و خاور میانه در سر می پروراند. البته ایالات متحده نیز در اینجا منافع خود را در نظر گرفته و با تصور اینکه ایران دفاع خوبی علیه اتحاد جماهیر شوروی در آن زمان خواهد بود، شاه ایران را به طور فعالانه پشتیبانی می کرد. اولین بار، در سال شصت و هفت میلادی، سفارشی برای دریافت تعداد شانزده فانتوم دی توسط ایران به شرکت مکدانل داگلاس تسلیم گردید. سرانجام، اولین گروه فانتوم ها در 28 سپتامبر 1968 وارد ایران شدند.

فانتوم های تازه تحویل شده ایرانی در بسیاری از ماموریت های رهگیری جنگنده سریع السیر میگ 25 فاکس بت که بر فراز آسمان ایران به طور غیر قانونی پرواز می نمود، شرکت جستند اما متاسفانه به دلیل سرعت بسیار بالای فاکس بت، این ماموریت ها هیچ کدام با موفقیت همراه نبودند. اولین استفاده فانتوم های ایرانی در نبرد، مربوط به کمک شاه ایران به سلطان عمان علیه شورشیان کشور او بود که در آن جنگ، یک فانتوم ایرانی با آتش زمینی سقوط نمود. بعد از مدتی دولت ایران تعداد 208 فروند فانتوم مدل ئی را نیز در ابتدای دهه هفتاد میلادی سفارش داد. تحویل این هواپیماها از سال 1971 شروع شده و تا به هنگام انقلاب ایران ادامه داشت. در این مدت، تنها 177 فروند از فانتوم های سفارش داده شده تحویل ایران شدند.
اینم عکس یک فروند فانتوم که فکر می کنم در حال بلند شدن از پایگاه مهرآباد باشه

   

ادامه در تاپیک بعدی...

[ترانسپورتر]

هواپيماي فانتوم اف-4 يك جنگنده دو موتوره با قابليت تبديل به يك بمب افكن بود كه می توانست در هر آب و هوا و جوی به نبرد ادامه دهد. اين جنگنده قادر بود که سه نقش تاكتيكی هوايی مهم برتری هوايی، جلوگيری امكان پشتيبانی هوايی، رهگیری و بمب افکن را انجام دهد كه اين مشخصه ها را در جنوب شرقی آسيا يعنی در طی جنگ کمر شکن ويتنام نیز به عرصه عمل آورد

   

فانتوم اولين پروازش را در ماه می1958 به انجام رسانيد. اين جنگنده در حقيقت برای دفاع از ناوگان دريايی آمريكا طراحی شده بود كه نهايتاً در سال 1961 به خدمت در آمد. نيروی هوايی آمريكا فانتوم را براي پشتيبانی هوايی بسته ارزيابی و سرانجام در سال 1962 مدل مخصوص نيروی هوايی آن را به تصويب و توليد رسانيد. جنگنده فانتوم II نيروی هوايی آمريكا، موجب به كار گماشتن فانتوم مدل سی نيز شد كه نخستين پروازش را در 27 می 1963 انجام داد و تحويل اين محصول در نوامبر 1963 شروع گرديد. هواپيمای جنگنده اف-4 در نقش هوا به زمين دو بمب معمولی می توانست حمل نمايد. اف-4 همچنين قادر به انجام پرواز های شناسايی نيز بوده و در ماموريت متوقف ساختن هواپيماهای ديگر كه به ماموريت راسوي وحشی مشهور بود كاملاً موفق می نمود. توليد هواپيمای اف-4 II درسال 1979 بعد از اينكه بيش از پنج هزار فروند فانتوم II توليد گردید، یعنی به تعداد بيش از 2600 فروند برای نيروی هوايی آمريكا، در حدود 1200 فروند برای ناوگان ها و نيروی دریایی و بقيه براي كشورهای دوست كه شامل اسرائيل، ايران، يونان، اسپانيا، تركيه، كره جنوبی، آلمان غربی، استراليا ژاپن و بالاخره بريتانيای كبير می شد، پايان يافت.

چنان كه می دانيم از اين جنگنده مشهور به شكلی گسترده در جنگ ويتنام استفاده گرديد. مدل های بعدی اين جنگنده به ياد ماندنی هنوز در فهرست اموال نيروي هوايی آمريكا تا سال 1990 موجود و در حال فعاليت بودند. فانتوم ها ديگر در خدمت نيروي هوايی آمريكا نمی باشند در حالی كه هنوز در اكثر كشور های ديگر به پرواز در آمده و به خدمت گرفته می شوند. جنگنده اف-4 مدل سی برای اولين بار در مي 1963 به پرواز در آمد و گارد ملی هوايی به پرواز در آوردن اف-4 سی را در ژانويه 1972 آغاز كرد. نيروی هوایی آمريكا اولين فانتوم II را در ژوئن 1978 دريافت كرد. مدل اف-4 دی با تغييرات عمده ای در بالا بردن دقت هدف گيری سلاح ها، به نيروی هوايی در سال 1966، به گارد ملی هوايی در سال 1977 و به مجموعه جنگنده های نيروی هوايی و انبار جنگنده های نيروی هوايی در سال 1980 تحويل گرديد. اولين جنگنده اف-4 ئی در اكتبر 1967 به نيروی هوايی آمريكا تحويل داده شد و متعاقباً گارد ملي هوايی نيز اولين اف-4 ئی را در سال 1985 و انبار جنگنده های نيروی هوايی در سال 1987 اولين اف-4 های خود را دريافت داشتند.

فانتوم های پایگاه ششم شکاری بوشهر:

   

ادامه در تاپیک بعدی...